هنرستان موسیقی Maizières
نمای بیرونی ساختمان تنها بخش محدودی از برنامه‌های داخل آن را آشکار می‌کند.
- معماران: دومینیک کولن و همکاران
- مکان: فرانسه، مایزیرس لس متز
- معمار مسئول: دومینیک کولن
- مدیران پروژه: استیو لتوداکلوس، سارا بربیا
- معماران پروژه: آرنود الودی، اولیویه نیکلاس، چو یون پارک
- مساحت: ۳۴۰۰ متر مربع
- سال احداث: ۲۰۰۹ میلادی
- مهندس سازه: فیلیپ کلمنت، BATISERF
- مهندس مکانیک: ج. یاست
- مهندس آکوستیک: ایو کایسر، شرکت پروژه صدای اروپا
مدرسه موسیقی یک واحد یکپارچه به طول ۱۰۰ متر و عرض ۴۰ متر است که عمود بر جاده اصلی جا نمایی شده و قسمتی از آن به طول ۱۶ متر، در یک فضای عمومی طراحی شده است. این ساختمان روبروی یکی از جنگل‌های giant sequoias و در تراز عمود بر جاده اصلی قرار گرفته است. این مجموعه مسیری را شکل می‌دهد که ورودی به سمت شهر را نشانه گذاری می‌کند. در جلو خان بنا محوطه وسیعی قرار دارد که در قسمت زیرین ساختمان محو می‌شود. عموم مردم از پلکانی یادمانی استفاده می‌کنند که آنها را به سمت حیاط داخلی و سالن انتظار اصلی هدایت می‌کند. همانا این محوطه وسیع، رو به آسمان گشوده شده است، با رنگی شب تاب مهمان نوازی می‌کند و در اوایل غروب، به تابش با نوری حیرت انگیز ادامه می‌دهد.
این ساختمان مجموعه‌ای از برنامه‌های متنوع را در خود جای می‌دهد، و شامل مکانی برای نوجوانان محلی، مرکز فوق برنامه برای دانش آموزان، سالن اجتماع، سالن کنفرانس و یک مدرسه موسیقی است. تمامی این عملکردها در یک واحد یکپارچه گردآوری شده‌اند و مدیریت چنین طرح ریزی پیچیده‌ای در داخل همین تک واحد انجام می‌شود. همنشینی این برنامه‌های مختلط، در حالی که هریک از آنها در تضاد کامل با دیگری است، به طور چشمگیری بر غنای این ساختمان افزوده است. نمای بیرونی ساختمان تنها بخش محدودی از برنامه‌های داخل آن را آشکار می‌کند. تنها پنجره‌های بزرگ خلیج گون به بیننده اجازه می‌دهد که نگاهی گذرا به سالن اجتماعات داشته باشد و این امکان را فراهم می‌کند تا لحظه‌ای از حرکات رقصندگان را ببیند.
در این ساختمان روشنایی طبیعی فراوانی وجود دارد، علاوه بر نورگیرهای رنگارنگی وجود دارد که روشنایی مخصوص به خود را ایجاد می‌کنند. این چنین سامان دهی برای نورگیرها، فضای داخلی را در برابر اغتشاشات ناشی از بزرگراهی که در همان نزدیکی است، محافظت می‌کند.
این ساختمان فقط به شکل ساختمانی یکپارچه و طولانی طراحی نشده است، بلکه منحنی‌های نمای خارجی به تدریج در پیچش‌های دایره‌ای می‌چرخند و در نهایت، نمایی را که مربوط به دو طبقه از مدرسه موسیقی است، در هم ادغام می‌کنند. پیچش این منحنی‌ها بر پویایی کلی نمای بیرونی می‌افزاید، و چنین به نظر می‌رسد که خطوط آشفته حجم به طرز نامعلومی محو شده‌اند. پوشش بیرونی ظاهری روستایی از بتونی معمولی دارد، بتونی که نقایص خود را آشکارا نشان می‌دهد.
این ساختمان از بتن مسلح ساخته شده است، بتن به صورت پی نقطه‌ای قالب گیری شده و ساختمان بر روی پی‌های شمعی قرار گرفته است. بر خلاف آن، مصالحی که در فضای داخلی استفاده شده، نفیس و لطیف است. در سالن اصلی مصالح چوبی با رنگ‌های روشن دیده می‌شود، علاوه بر آن، سطوح طلا کاری شده در حفره‌های بزرگ سقفی، هاله گرمی به نورپردازی آن می‌دهد.
سالن کنفرانس، از سه طرف، از کابل‌های کشیده شده آویزان شده است. دیوارها با کوچکترین جابه جایی هوا، حرکت می‌کند، به گونه‌ای که ضخامت ناچیز آن آشکار می‌شود. سیستم آکوستیک قابل تنظیم (کرکره‌های قابل کنترل) پشت این پرده زیبا پنهان می‌شود. چوب نفیسی که برای کف پوش استفاده شده است (ونگه)، میزان اثرگذاری یک فضای نمایشی را تقویت می‌کند.
مرکز فوق برنامه دانش آموزان، تک رنگ است؛ رنگ نارنجی تمام فضا را اشباع کرده است و کفپوش رزین براق، خاصیت فوق تصنعی آن را تقویت می‌کند. در واقع، منطق اولیه بر مبنای ایجاد تضادی چشمگیر میان فضاهای مختلف است: مصالح متضاد، رنگ‌های متضاد و نورپردازی متضاد.
فضای داخلی و فضای خارجی کاملاً از هم متفاوت‌اند، نمای بیرونی با ظاهری دهاتی، در نقطه مقابل فضای نفیس و با ارزش داخلی است.
دیگر تصاویر
منبع
سایت معماری نیوز