الکس، کسی که مثل هیچ‌کس نیست
الکس مادری است که هشت کودک سندروم داون را به فرزندی قبول کرده است و با فرزندانش در حومهٔ شهر منچستر زندگی می‌کند. او می‌گوید: «وقتی به بچه‌هایم نگاه می‌کنم٬ هشت تا از عزیزانم را می‌بینم و نه سندروم داون را! سال‌هاست دیگر سندروم داون برایم معنای خاصی ندارد.» او که پنجاه و سه ساله٬ شاد و سرشار از زندگی است چهل سال قبل مسیر زندگی‌اش را پیدا کرده است:
«وقتی سیزده ساله بودم با مادرم به مرکز شبانه‌روزی نگه‌داری از «کم‌توانان ذهنی» رفتیم. مثل جهنم بود. آدم‌ها را به تخت‌هایشان زنجیر کرده بودند. وقتی یکی از بیماران دستم را گرفت آن قدر ترسیدم که پا به فرار گذاشتم. آن بیمار سی ساله بود و بیلی نام داشت. بعد به فکر فرو رفتم. در مورد شرایط و ویژگی‌های آن‌ها مطالعه کردم. در آن مرکز داوطلب به کار شدم و در نهایت معلم کودکان با نیازهای ویژه شدم. وقتی تنها بیست و دو سال داشتم٬ با این که مجرد بودم حضانت کودکی را که اختلال یادگیری داشت پذیرفتم.»
برنارد کلارک کتاب «مادری مثل الکس» را در مورد زندگی این مادر منحصر به فرد نوشته. در ابتدای این کتاب آمده: «تقدیم به بیلی که روحم را نوازش کرد.»
«هیچ‌وقت نفهمیدم چرا آدم‌ها می‌خواهند اورست را فتح کنند. برای من فتح اورست، همین زندگی است»
مترجم: نیلوفر اثباتی