لکنت زبان

لکنت زبان (stuttering)  یک اختلال سیالی بیانِ لفظی است که بر اساس تکرارها و تطویل‌های غیر ارادی، صدادار یا بی صدا، به هنگام انتشار واحدهای کوچک سخن یعنی اصوات، هجاهای مجزا یا هجاهای کلمات مشخص می‌شود. این اختلال‌ها معمولآ بسیار فراوان‌اند و به آسانی مهار نمی‌شوند.

بر اساس DSM(چهارمین راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی انجمن روان پزشکی آمریکا)، اختلال سیالی بهنجار و آهنگ سخن گفتن که با سن فرد نامتناسب است، ویژگی اصلی لکنت زبان را تشکیل می‌دهد. این اختلال با تکرارها و تطویلهای صوت‌ها و هجاها و همچنین دیگر اختلال‌های سیالی گفتار (روانی کلام) همراه است.

به زبان ساده، این اختلال موجب تکرار و طولانی شدن کلمات و از بین رفتن روانی کلام می‌شود. لکنت زبان در میان پسران ۳ تا ۴ برابر دختران است. سن آغاز بین ۲ تا ۷ سالگی و بیشترین فراوانی در حدود ۵ سالگی ذکر شده است. بطور کلی در ۹۸٪ موارد لکنت زبان قبل از ۱۰ سالگی آغاز شده و به تدریج استقرار می‌یابد. این اختلال در آغاز موقت، وهله ای و نا آشکار است و به تدریج بصورت مزمن در می‌آید. معمولآ اختلال با تکرار حروف صامت آغاز کلمه یا تکرار بعضی از کلمات (نخستین کلمهٔ جمله یا طولانی‌ترین کلمه) شروع می‌شود. در آغاز بروز لکنت، کودک ممکن است نسبت به مشکل خود هشیار نباشد اما به تدریج هشیاری نسبت به اختلال پیدا کرده و مکانیزمهایی برای اجتناب از ضایعات سیالی کلامی و پاسخ‌های هیجانی به وجود می‌آیند.

تقریبآ ۵/۴ کودکان درمان می‌شوند. براساس DSM۴ نیز معمولآ ۸۰٪ افراد الکن قبل از ۱۶سالگی درمان می‌شوند که ۶۰٪ این افراد بدون استفاده از روش درمانی خاصی بهبود می‌یابند.

ویژگی

ویژگی‌های خاص لکنت زبان در افراد مختلف بسیار متغیرند. برخی از افراد الکن تنها در تلفظ هجاها مشکلاتی دارند و برخی دیگر، نخستین تکرارها و تردیدها با شکلک‌ها و یا حرکاتی در قسمت‌های مختلف بدن همراه‌اند (مانند: چشمک زدن، تیکهای مختلف، لرزش لب‌ها یا چهره، تکان دادن سر، حرکت‌های تنفسی، گره کردن مشت‌ها و…). همچنین اغلب دیده می‌شود که فرد دستخوش یک حالت هیجانی مانند: ترس، خشم وشرم و…می‌شود. تحقیقات نشان داده‌اند که تنیدگی  (stress) یا اضطراب، لکنت زبان را تشدید می‌کند.

عوامل مؤثر بر لکنت زبان

• ضربه‌های شدید و شوکهای عاطفی و روانی
• احساس تهدید و ناامنی در خانواده
• تنبیه بدنی در مدرسه و خانه
• انتقاد شدید از کودک در هنگام زبان باز کردن
• اصرار والدینِ کودک چپ دست برای استفاده از دست راست
•  تکرار والدین و اطرافیان در موقعی که کودک کلمات را نادرست بیان می‌کند.
• ابتلا به بیماری‌های شدید عفونی
• آسیب‌های قبل از تولد، حین تولد و دوران کودکی

زمانی که یک فرد الکن کمک می‌خواهد، احتمالاً دچار تنش و قابل ملاحظه ای است که از مشکل گویایی و بزرگ جلوه دادن آن ناشی می‌شود. سه روش برای درمان لکنت زبان وجود دارد. روش اول: پسخوراند شنیداری درنگیده نامیده می‌شود و به این صورت اجرا می‌شود که شخص با یک ثانیه تأخیر گفتار خود را از یک گوشی می‌شنود. این کار باعث می‌شود که به تدریج گفتار افراد الکن روان شود در حالیکه اگر افرادی با گفتار روان این کار را انجام دهند به شدت دچار لکنت می‌شوند. مشکل اصلی این درمان اینست که بیشتردر کلینیک جواب می‌دهد ودر خارج از اتاق مشاوره فرد را با مشکل روبه رو می‌کند.

تعقیب سایه به سایه، شکلی از شیوخ پسخوراند شنیداری درنگیده است. در این روش، درمانگر از روی یک کتاب می‌خواند و و فرد الکن کلمات وی را بعد از مدت کوتاهی که درمانگر آن‌ها را بیان کرد، تکرار می‌کند. برای انجام این درمان لازم است که فرد الکن، به خوبی بر آنچه که درمانگر می‌خواند تمرکز کند و لنکت زبان خود را در این فرایند نادیده بگیرد.

در سومین روش به نام گفتار تنظیم شده با هجا، از فرد الکن می‌خواهند همزمان با یک مترونوم (دستگاهی که در فواصل زمانی معین صدای تیک می‌دهد و درموسیقی نیز کاربرد دارد) صحبت کند. این شیوه نیزمی تواند در منحرف کردن فرد الکن از لکنت زبان خودش تأثیر بگذارد. تحقیقات نشان داده است که وقتی این شیوه را با پاداش‌هایی برای لکنت نکردن همراه می‌کنند نتایج خوبی در جهت درمان فرد به همراه دارد. با این حال این سه روش تنها امیدوار کننده هستند.

• سیر دراز مدت وهمراه دوره‌های بهبود سنی
• ۸۰ تا ۵۰ درصد کودکان خود بخودخوب می‌شوند
• در سنین مدرسه طرد اجتماعی از سوی همکلاسی‌ها و مشکلات تحصیلی
•  محدودیت انتخاب شغل،تحصیلات عالیه

درمان:

• نه جراحی، نه قزص، نه شربت، نه گفتار درمان،نه ……!
• در مان یک تغییرات و تصمیم این تغییر، فرد لکنتی است
• تأکید درمان‌های نوین براینکه؛ لکنت رفتاری آموخته شده است نه اختلال!

خود درمانی:

• حساسیت زدایی
• کاهش واکنش هیجانی و ترس نسبت به لکنت
• جایگزینی رفتاری مثبت در لحظه لکنت

والدین:

بدانند لکنت کودک با در مان دارویی بهبود نمی‌یابد، بلکه نباید رفتار وی عوض شود.

با کودک به آرامی صحبت کنند واو را تشویق کنند relax باشد.

اطمینان خاطر بدهند:(زیزم ۰۰۰ می دانم حرف زدن گاهی برایت سخت است ولی ….)

کودک را تشویق کنند درباره لکنت با ایشان صحبت کنند.

واقع دلایل بروز لکنت زبان در کودکان، تا کنون بطور دقیقی روشن نشده است. اما آنچه که تا حدودی مشخص است، آن است که لکنت نمی‌تواند علت واحدی داشته باشد. بلکه همواره معلول علت بدنی، عاطفی، اجتماعی و یا ترکیب این عوامل است. بسیاری از افرادی که لکنت زبان دارند دچار بعضی از ناراحتی‌های عصبی و ناسازگاری‌های اجتماعی هستند. اما تشخیص اینکه آیا اینگونه ناراحتی‌های روانی علت لکنت زبان است و یا لکنت خود حاصل حالات و فشارهای ناشی از اختلالات روانی است، بسیار مشکل است.

در بعضی از مواقع لکنت ربان ممکن است حاصل نارسایی‌ها و اختلالات دستگاه عصبی باشد و یا در مواردی نیز لکنت زبان از زمان کودکی در اثر بعضی ناهنجاری‌های خفیف فیزیولوژیکی پدید می‌آید.

روش‌های اصلاح و درمان لکنت زبان امروزه از روش‌های مختلفی برای اصلاح، درمان و بازپروری اختلالات گویایی و لکنت زبان استفاده می‌نمایند. از جمله این روش‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.

روش‌های زبانی یا تلفظی برای انجام این عمل بهترین هماهنگی‌ها بین حنجره، گونه‌ها، زبان و لب‌ها لازم است؛ اما همین که در این هماهنگی خللی ایجاد شود، زبان به لکنت می‌افتد. پیش از سن ۴ یا ۵ سالگی به‌ندرت معلوم می‌شود که کودک لکنت زبان دارد. کندی زبان بر اثر اختلال‌های بدنی یا برآشفتگی‌های عاطفی، در انسان رشد می‌یابد. گویا بتوان در پاره‌ای موارد، کند زبانی را از راه آموزش برطرف کرد؛ یعنی به شخص مبتلا آموخت که چگونه آهسته آهسته چیزی را بخواند؛ آهسته آهسته و با توجه خاص به حرف زدن خود، سخن بگوید و هر هجایی را با کمال دقت ادا کند.

همچنین به وی می‌آموزند چگونه به هنگام بند آمدن زبانش، تنفس خود را تنظیم کند. بر اثر مطالعه درباره صوت‌ها یا ترکیب صوت‌هایی که چنین مشکلی را فراهم می‌آورند، به پاره‌ای از تمرین‌های مرحله به مرحله‌ای، برای خواندن دست یافته‌ایم که با انجام آن می‌توان تا حدود زیادی بر مشکل «کند زبانی» چیره شد. به هر حال، درمان لکنت زبان باید بوسیله متخصص انجام گیرد. این نکته نیز بسیار قابل توجه است که نباید مبنای عاطفی را در کند زبانی نادیده گرفت.

روش دو جانبه یا مکمل در این روش به بازپروری و پرورش جنبه‌های دوگانه فکری و زبانی اهمیت فراوان داده می‌شود. این روش بیشتر در مورد کودکان ۳ تا ۷ ساله استفاده می‌شود و معمولاً نتایج ثمر بخشی دارد. هدف این روش در واقع پرورش دوگانه‌ای از قدرت و صحت تفکر، قدرت و صحت بیان است. به عنوان مثال برای نیل به این منظور به کودک می‌آموزند که افکار خود را اصلاح و روشن دریابد، فقط افکار واضح و روشن خود را به زبان جاری نماید و کلمات و جملات را دقیق و رسا بازگو نماید.

روش‌های روان درمانی این روش‌ها بویژه در مورد افرادی که دچار کشمکش‌های عاطفی و اختلالات روانی عصبی هستند بکار می‌رود. روش روان درمانی برای کودکان سنین پایین ثمر بخش نمی‌باشد.

روش دارو درمانی برخی اعتقاد دارند که یکی از عوامل لکنت تنش‌ها و اضطراب و هیجانات عاطفی است. لذا داروهای آرام بخش می‌توانند تا حدودی کودک را از اضطراب و هیجانات عاطفی به دور داشته و در نتیجه لکنت زبان او را تقلیل دهند. رفتار درمانی یکی دیگر از روش‌های متداول و نسبتاً جدید در اصلاح و بازپروری لکنت زبان روش تغییرات و اصلاحات رفتاری می‌باشد. نظریه مدافعان این روش در این است که یکی از علل لکنت زبان کودک رفتارهای سازش نایافته و یا ناهنجار اوست. لذا در این روش سعی بر اصلاح رفتارها و بالطبع تقلیل لکنت زبان کودک است.

روش خود درمان گری این روش که در واقع می‌تواند نوعی روش رفتار درمانی نیز تلقی شود، بر این اساس استوار است که فرد لکنتی با انگیزه قوی و ایجاد تغییرات لازم در زمینه بازخوردها و نگرش‌هایش نسبت به لکنت خود به برنامه‌ای منظم، مشخص و بطور جدی و مصمم تلاش کند که اختلال گویایی خود را اصلاح کند.