از زمانی که کودک زاده می شود در حال یادگیری مهارت های پیش زبانی یا غیر آوایی است که این آموزش سبب پشتیبانی از یاد گیری زبان می‌شود.

مهارت های پیش زبانی که از ماه‌های نخستین زایش پدیدار می شود در برگیرنده:

مهارت های پیش زبانی دیدن و گوش کردن 

پس از این که کودک به دنیا آمد، چهره  مادر خود را نگاه خواهد کرد. او یاد می‌گیرد چهره های انسانی را از یکدیگر بشناسد و برجسته تر بودن برخی را درک کند.  توانایی بینایی به کودک کمک می کند پرسش گاه زبانی را از دهان و چهره دریافت کند.

این امر در مورد شنوایی نیز بکار می رود: کودک یاد می گیرد آوای انسانی را بشناسد و اهمیت هرکدام را به نسبت دیگری درک کند.  توانایی تمیز دادن آوای انسان از بانگ پس زمینه یک مهارت پیچیده است.(در باره یادگیری یک زبان خارجی، مانند چینی، در یک شهر بازی. بپندارید که چقدر دشوار خواهد بود که واژه‌های کلیدی و دیگر جنبه ها را در سرو صدای پس زمینه متوجه شوید).

مهارت های پیش زبانی​ به نوبت سخن گفتن

به نوبت سخن گفتن در هفته های اول که پدر ومادر سرو صدا، خنده ها، و حرکت های کودک را تفسیر می کنند شکل می گیرد. و با واژه ها، حرکت ها  و آواها به آن پاسخ می دهند. پدر ومادر با ایجاد گام سعی می کنند که کودک واکنش نشان دهد. کودک و پدر و مادر به نوبت با حرکات و آواها و دست آخر با واژه‌ها این کار را انجام می دهند.

مهارت های پیش زبانی خندیدن

کم و بیش از  ۶ هفتگی کودک شروع به خندیدن می‌کند. و این امر رابطه بینابین را تقویت می‌کند برای این که وقتی واکنشی وجود داشته باشد می‌تواند پاداش بهتری برای این مناسبت باشد. بزرگسالان با کودکانی که واکنش پذیر هستند مناسبات بهتری بر قرار می‌کنند.

مهارت های پیش زبانی پیش بینی

یک کودک در ۳ ماهگی نشانه‌های هیجانی از خود در پیوند با آواهایی که مربوط به وضعیت‌های ناهمسان نشان می‌دهد، مانند: شرشرآب حمام ، نزدیکی آواها. این درک با شتاب رو به گسترش می رود.

مهارت های پیش زبانی هشیار به رفتار و حالت چهره

از بدو زایش، کودکان متوجه می‌شوند که رفتارها و حالت‌های چهره دارای معنا است.

مهارت های پیش زبانی پیروی کردن

سبب توانمندسازی همکاری بینابین و مناسبات صمیمانه می شود. در ۹ ماهگی، یک کودک توانایی پیروی کردن را با دست زدن و واک‌های صدادار بازی گونه انجام می‌دهد مانند مک زدن لب‌ها، سرفه کردن و دیگر موارد.

مهارت های پیش زبانی توجه مشترک

توانایی فهمیدن کانون توجه شخص دیگر و هم چنین جهت دادن به توجه دیگران که شما به چه چیزی علاقه‌مند هستید یک مهارت ارتباطی حیاتی است.

پیرامون ۱۲ ماهگی، یک کودک با انگشت اشاره خود به ابزارها و رویدادها که مورد دلبستگی او هستند اشاره می کند. و این برای بزرگسالان انگیزشی می‌شود که با کودکان اندرکنش (تعامل) بیشتری داشته باشند و نام آن‌ها را به کودکان بگویند.برای بیش تر کودکان، تنها بیان یک بار واژه ها می‌تواند نیاز آن ها را برآورده سازد، و اشاره بیش تر سودی ندارد و باید کنار گذاشته شود.

تمام مهارت های غیر آوایی تا زمانی که مهارت های آوایی پدیدار می شود ادامه پیدا می کند. تمام مهارت های ارتباطی آوایی و غیر آوایی تا هنگام آموزش کامل زبانی همراه یکدیگر خواهند بود.

مهارت های پیش زبانی درک کردن

ادراک در ۱۲ ماهگی بر اساس نشانه های پیرامون، مانند. جهت نگاه چشم، بیان چهره ای ، اشاره کردن، و حرکت های بدنی است. خردسالان تا ۱۲ ماهگی واژه «نه» و «خداحافظ» را می فهمند. برای شماری از کودکان هنگامی مهم ترین دشواری درک کردن پیدا می شود که زمان کافی برای فهمیدن واژه های مهم به سبب تند سخن گفتن بزرگسالان  وجود ندارند.

مهارت های پیش زبانی​ بیان درون

کودک به روش غیر زبانی، با نگاه کردن، بیان چهره‌ای ، آواها و حرکت رابطه بر قرار می‌کند.  نخستین واژه‌ها پیرامون ۱۲ تا ۱۵ ماهگی پدیدار می‌شوند.

مقاله‌های مرتبط با این موضوع

• زبان کودک از زایش تا یک سالگی