جدی نگرفتن زنگ ورزش در مدارس

اضافه وزن دانش آموزان، دلزدگی از مدرسه و تبعات روانی، فقط گوشه ای از پیامدهای جدی نگرفتن زنگ ورزش است

اسمش درس است و نمره هم دارد، ولی ا نگار برخی از دانش آموزان و معلمان بر این باورند که نباید خیلی این درس را جدی بگیرند. اتفاقا کارشناسان آموزشی معتقدند همین جدی نگرفتن زنگ ورزش در مدارس، خودش باعث دلزدگی و حتی فرار بعضی دانش آموزان از مدارس شده است. فکرش را بکنید بچه هشت ساله ای که پر از انرژی است و نیاز به تخلیه هیجان دارد، مجبور می شود نیمی از روز را روی نیمکت کلاس ها بنشیند و از جایش هم تکان نخورد. این شیوه آموزشی، انرژی و شور و شوق دوران کودکی را می کشد و دانش آموز را از فضای مدرسه بیزار می کند. گرچه وزارت آموزش و پرورش طی سال های اخیر تلاش کرده زنگ ورزش را در مدارس جا بیندازد، اما هنوز هم در بسیاری از مدارس کشور، نه امکانات و تجهیزات درست و حسابی برای زنگ ورزش وجود دارد و نه حتی زمان زنگ ورزش به آموزش های ورزشی اختصاص پیدا می کند.

نیاز نیست فقط مدارس شهرهای محروم و کوچک را مثال بزنیم، بلکه در همین تهران و کلانشهرها هم می توانید مدارس زیادی را پیدا کنید که اصلازنگ ورزش در این مدارس، تعریف شده نیست و به زنگ ورزش، به دید زنگ بیکاری نگاه می کنند.
    
 دانش آموزان چاق و بی تحرکی در مدرسه

آمار سلامت دانش آموزان ایرانی نگران کننده است. این را از آمارهای رسمی هم خیلی راحت می شود فهمید. آن طور که وزیر بهداشت گفته، ۱۵ درصد دانش آموزان چاق هستند؛ یعنی از مرحله اضافه وزن هم رد شده اند. براساس اطلاعات آموزش و پرورش هم حدود ۴۸ درصد دانش آموزان اضافه وزن دارند و در مرز چاقی هستند. با این حساب می بینیم که بیش از نیمی از دانش آموزان ایرانی، وزن استاندارد و متعادلی ندارند؛ دانش آموزانی که قرار است آینده این کشور را بسازند و قاعدتا باید سلامت جسمی شان در اولویت قرار داشته باشد.

اگر این آمارهای قابل تامل را دوباره مرور کنیم و آن را کنار وضعیت فعلی زنگ ورزش بگذاریم، متوجه می شویم که یک بخش عمده از این چاقی و اضافه وزن دانش آموزان به جدی نگرفته شدن زنگ ورزش مدارس برمی گردد. وقتی حداقل نیمی از وقت مفید یک دانش آموز در مدرسه می گذرد و در این مدت هم میخکوب سرجایش می نشیند، آن وقت تعجبی ندارد که بیش از شش میلیون دانش آموز ایرانی از وزن مناسب برخوردار نباشند.

خلازنگ ورزش در مدارس، علاوه بر مشکلات جسمی، پیامدهای روحی و روانی نیز به د نبال دارد و بر فرآیند یادگیری نیز تاثیر منفی می گذارد.

نه امکانات داریم و نه مربی ورزش

از دولت دهم تا دولت یازدهم، بحث اجباری شدن آموزش یک سری رشته های ورزشی در مدارس مطرح شده، اما هنوز هم در بسیاری از مدارس کشور، نشانی از آموزش این رشته های ورزشی به چشم نمی خورد. رشته های ژیمناستیک، شنا، دوومیدانی، طناب زنی و پینگ پنگ فعالیت هایی بود که انجام آنها در زنگ ورزش مدارس ابتدایی اجباری شد، اما مدیر یکی از مدارس ابتدایی در شهر رشت به جام جم می گوید: با وجود این الزام، هنوز در خیلی از مدارس، این رشته های ورزشی تدریس نمی شود؛ زیرا نه امکانات و تجهیزات مناسب برای انجام این ورزش ها داریم و نه حتی مربیان ورزشی به تعداد کافی در مدارس کشور توزیع می شود.

این اتفاق باعث شده که به قول مدیر این مدرسه، خیلی وقت ها مثلامعلم ریاضی مجبور شود همزمان معلم ورزش دانش آموزان هم بشود یا زنگ ورزش به زنگ یک درس دیگر تبدیل شود. ناگفته هم پیداست که از معلم ریاضی هم نمی توان توقع داشت کار ویژه ای برای آموزش رشته های ورزشی انجام دهد . در این حالت، زنگ ورزش معمولابه زنگ بازی و بیکاری تبدیل می شود.
    
 آموزش و پرورش: بودجه نداریم

وقتی مدرسه ای حتی یک میز پینگ پنگ ندارد و از داشتن معلم ورزش هم محروم است، در این شرایط بود و نبود زنگ ورزش در این مدرسه، توفیر چندانی ندارد. بدتر از همه این که گاهی همین زنگ های نصفه نیمه ورزش هم به دروس تقویتی درس های دیگر اختصاص پیدا می کند، یا به قول مدیر مدرسه ابتدایی رشت، خیلی اوقات زنگ ورزش، قربانی زنگ های دیگر می شود. اما مهرزاد حمیدی، معاون تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش در گفت وگو با جام جم، مخالف این نظر است و تاکید دارد که شاید در گذشته این طور بوده، ولی امسال اجازه ندادیم زنگ ورزش به آموزش درس دیگری اختصاص پیدا کند.

 به باور او، امسال زنگ ورزش در مدارس، بسیار جدی گرفته شده است و این روند در سال های آینده هم بهتر خواهد شد. البته او با فقر امکانات ورزشی در برخی مدارس کشور موافق است و عنوان می کند: برای تجهیز و فراهم کردن امکانات ورزشی در همه مدارس کشور به بودجه و اعتبارات کافی نیاز داریم که این اعتبارات در اختیار ما نیست.این مقام مسئول مثال می زند که برای یک کلاس ۲۵ نفره، حداقل به هشت میز پینگ پنگ نیاز داریم تا بچه ها در زنگ ورزش، آموزش ببینند. یا برای آموزش ژیمناستیک در مدارس به تجهیزات نیاز داریم که در اختیار نداریم.

۹۰ دقیقه زنگ ورزش، کم است

زنگ ورزش در اغلب مدارس، به دو زنگ ۴۵ دقیقه ای در هفته تقسیم می شود. معاون تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش بر این باور است که این زمان کافی نیست و باید دانش آموزان، حداقل سه بار در هفته تحرک داشته باشند.
البته در شرایطی که امکانات ورزشی در مدارس ما ناچیز است، زنگ های ورزش در حاشیه فعالیت های مدارس قرار دارد و این زنگ الزامی به حیاط خلوت مدارس تبدیل شده است. در چنین وضعی، ده زنگ ورزش در هفته هم نمی تواند در آموزش ورزش مدارس نقش تاثیر گذاری داشته باشد.
    
 نویسنده: امین جلالوند