انعکاس عواطف مادرانه درقالب بازی

مادران شاغل گاهی از اینکه نسبت به بقیه مادران زمان کمتری را به فرزند خود اختصاص می‌دهند، احساس گناه می‌کنند، این در حالی است که تحقیقات نشان می‌دهد کودکان برای برخورداری از سلامت روحی تنها به یک ساعت حضور با کیفیت در کنار پدر و مادر نیاز دارند. به گفته پژوهشگران کیفیت رابطه در درجه اول اهمیت قرار دارد و کمیت در رده دوم است. محبت و توجه زیاد پدیده ای است که در قالب زمان اندک جای می‌گیرد.برای بالابردن کیفیت زمان با هم بودن حتماً لزومی به گنجاندن تفریحات خاص و متفاوت در آن نیست، بلکه تنها کافی است تا والدین و کودک در آغاز و پایان روز زمانی را برای با هم بودن و صمیمیت بیشتر اختصاص داده و به انجام برخی کارها اقدام و از انجام برخی دیگر اجتناب کنند.

خواندن شعر، گفت و گوی ملایم، زمزمه یک موسیقی و یا شعر دلخواه کودک در مسیر خانه تا مهدکودک یا مدرسه فضای خالصانه و جذابی را ایجاد خواهد کرد.علاوه بر این گفت و گو با کودک در حالی که والدین با تقلید صدا و یا با حرکات کودکانه و لبخند حرف می‌زنند، باعث شادابی کودک شده و کودک احساس نزدیکی بیشتری به والدین خواهد داشت. برقراری تماس چشمی نیز از فاکتورهای دیگری است که از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

خواندن کتاب برای کودک علاوه بر بالابردن دامنه لغات و مهارت‌های گفتاری او، فرصت مناسبی برای نزدیکی فیزیکی او با مادر است. کودکان در کنار علاقه مندی به شنیدن داستان از توضیح عکس‌ها و تصاویر آن لذت می‌برند. کودکان علاقه زیادی به بازی کردن دارند، پس بهترین توصیه بازی کردن با کودک در این زمان کوتاه و انجام کارها و بازی‌هایی است که او به آن‌ها علاقه دارد.  والدین، مخصوصاً مادران باید همیشه احساسات کودکان را جدی گرفته و به طور جدی به حرف‌های او گوش دهند.

برنامه ریزی بیش از حد برای فعالیت کودک مانعی برای صمیمیت است. زمان با هم بودن مادر و کودک باید زمانی برای تجارب ساده، آرامش بخش و رضایت بخش باشد. کودکان همیشه نیاز به بازی ندارند، گاهی تفریح در پارک و یا قدم زدن کوتاه در اطراف خانه به تجربه ای فراموش نشدنی برای کودک تبدیل می‌شود. لازم نیست مادران این زمان را به طور صدد رصد به کودک اختصاص دهند، بلکه می‌توانند در حالی که با کودک صحبت می‌کنند، کارهای خانه را نیز انجام دهند و یا حتی گاهی از او برای انجام کارهای سبک در خانه کمک بگیرند. برای مثال پهن کردن سفره ( چیدن میز ) و یا بردن قاشق‌ها و... کارهایی است که یک کودک به خوبی از عهده آن‌ها بر می‌آید.

زمان با هم بودن مادر و فرزند به معنای حذف محدودیت‌ها و یا برخی اصول تربیتی نیست، بلکه برعکس بهترین زمان برای پیاده کردن اصول تربیتی و توضیح محدودیت‌ها است.