راهکارهای کارشناسی برای تقویت مهارت های زبانی–خواندن، نوشتن و سخن گفتن–در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی

اگر به نظر می رسد فرزند شما گاهی برای یافتن و به کار بردن واژه‌ها درمانده شده است، بدانید دلیلی دارد. مهارت‌های زبانی درکودکان دچار بیش فعالی یا اختلال كمبود توجه، غالباً کندتر از هم‌سن‌و‌ سالانشان پیش می‌رود. کودکان دچار (اختلال کمبود توجه) در فهمیدن آنچه می‌شنوند، کند هستند.

و برای سازمان دادن به اندیشه‌هایشان و ساختن جمله‌ها به زمان بیشتری نیاز دارند. این قضیه، پاسخ دادن سریع به پرسش آموزگار را حتی زمانی که پاسخ را می‌دانند، برای آنان مشکل می‌سازد. بیان نوشتاری برای‌شان چالشی باز بزرگتر است. آفرینش ایده‌ها، بازیابی خاطرات، به کارگیری قوانین دیکته و دستور زبان و تکالیفی از این دست، ممکن است کودکان دچار بیش فعالی یا اختلال كمبود توجه را از کامل کردن کار کلاسی و امتحان‌ها در زمان مقرر باز دارد. وجود مشکل در مهارت های ظریف حرکتی نیز ممکن است عمل نوشتن را کند سازد و تمرکز لازم برای انتقال اندیشه‌ به کاغذ را دچار اختلال کند. درمان زود هنگام برای کودکان دارای مشکلات زبانی ضروری است. اگر فکر می‌کنید مشکلی هست، کاری کنید کودک شما ارزیابی شود و در صورت نیاز برای گفتار درمانی او اقدام شود. راهکارهای زیر نیز می‌توانند مفید باشند.

• راه حل ها در کلاس

 بی شتاب صحبت کنید و اطلاعات را در واحدهای کوچک ارائه دهید. دادن میزان زیادی اطلاعات در یک لحظه، سبب می‌شود این گروه از کودکان از درک مطلب عقب بمانند. ممکن است شما درسی را به پایان برسانید و او هنوز در حال دست و پنجه نرم کردن با مطالب دقایق اولیه‌ باشد.
 کاری کنید ترس این گروه از کودکان، از بیان شفاهی بریزد و آن‌ها را به شرکت در فعالیت‌های کلاسی تشویق کنید. کودک را مطمئن سازید که هرگز او را با پرسیدن سؤالی که پاسخش را نمی‌داند، در تنگنا قرار نخواهید داد.
وقتی دستش را بلند می‌کند، هر چقدر لازم است به او زمان بدهید و اگر لازم شد، با سؤال‌های كمكی یاریش كنید.
رویکرد دیگر این است که بین پرسیدن سؤال از دانش‌آموزان و پاسخ دادن آن‌ها، زمانی مکث کنید. مثلاً ممکن است از دانش‌آموزان بپرسید که سه دلیل انقلاب آمریکا چه بود. یک دقیقه صبر کنید، سپس یک دلیل را از کودک دچار بیش فعالی یا اختلال كمبود توجه بپرسید. این کار به او اجازه می‌دهد فکر کند و اولین نفری باشد که جواب می‌دهد.
  به دانش آموزان دچار مشکل در بیان شفاهی، اجازه دهید به پرسش‌ها به شکل کتبی پاسخ دهند. با این تکنیک فرصت بیشتری نیز برای تنظیم پاسخ در اختیارشان می‌گذارید.
 ترتیبی بدهید تا دانش‌آموزی که كند می‌نویسد از یادداشت‌های کلاسی دوستش استفاده کند، یا فهرستی از نکات مهم درس برایش تهیه کنید. کودک دچار بیش فعالی یا اختلال كمبود توجه ممکن است نتواند همزمان هم گوش دهد و هم بنویسد.
  فشار زمانی را با کوتاه کردن تکالیف و امتحانات نوشتاری کاهش دهید. مثلاً اگر آزمونی شش سؤال نوشتاری دارد، می توانید از دانش آموزان دارای بیش فعالی بخواهید که فقط به سه سؤال پاسخ دهند. اگر تمام سؤالات باید پاسخ داده شوند، مثلاً در امتحانات سراسری، به آن‌ها وقت اضافی بدهید. در پروژه‌های طولانی مدت، برای دانش آموزان بیش فعال زمان بیشتری در نظر بگیرید.
 به خاطر دست خط بد یا اشکالات دستوری نمره کم نکنید. مگر این که تکلیفی اختصاصاً این مهارت‌ها را بسنجد. اگر کودکی برای به یاد سپاری و ارتباط برقرار کردن سخت تلاش می‌کند، بهتر است اجازه دهیم برخی چیزها نادیده گرفته شوند.
اگر دست خط دانش آموزی فوق‌العاده بد است، پیشنهاد یک ارزیابی اختلال در یادگیری را بدهید. کودکی با مشکل نوشتارپریشی حروف را با اندازه و شکل‌های نامتعارف می‌نویسد، واژه‌ها یا حروف را نیمه‌کاره رها می‌کند، و مدادش را به شكل نامناسبی به دست می گیرد. او را به بخش آموزش‌ استثنایی مدرسه ارجاع دهید یا از والدین کودک بخواهید با یک درمانگر حرفه‌ای، متخصص اعصاب و روان، یا متخصص اعصاب اطفال مشاوره كنند.
  به دانش آموزان نشان دهید چگونه افکارشان را پیش از نوشتن به صورت نقشه سازمان دهند. در یک «نقشه ی ذهنی»، یک تصویر یا لغت که نماینده ی ایده ی اصلی است، درون یک دایره در وسط صفحه قرار می گیرد. ایده های مرتبط بر روی خط هایی که از ایده ی اصلی منشعب می شوند، قرار می گیرند. راه کار «پرسش از خود» را در هنگام نوشتن، آموزش دهید. تا دانش آموز بتواند بر روی مسائلی مثل اینکه در حال نوشتن برای چه کسی است، سعی دارد چه بگوید، و آیا افکارش را واضح بیان کرده است یا نه، تمرکز نماید.
  اجازه دهید دانش آموزان از نقاط قوت برای نمایش دادن معلومات کمک بگیرند. کودکی که در بیان شفاهی مشکل دارد ممکن است در نوشتن یا ساختن یک ابزار بی نظیر باشد. دانش آموزی که مشکل نوشتاری دارد ممکن است ترجیح دهد تا یک پوستر بسازد یا گزارشی شفاهی یا یک ارائه ی نمایشی بدهد.

• در خانه

خانه ی خود را به محیطی تبدیل کنید که در آن کودک شما احساس ایمنی کند. اگر او آهسته صحبت می کند، صبور باشید؛ اگر گیر می کند، لغاتی برای کمک به او که راه بیفتد ارائه دهید. اگر او از اطلاعات برداشت اشتباهی می کند یا از لغات اشتباه برداشت می کند، اجازه ندهید خواهر و برادرهایش مسخره اش کنند.
 کتاب، فیلم، بازی، و نرم افزار کامپیوتری باعث پدید آمدن ایده های جدید می شوند. این ها را با فرزندتان کشف کنید و دیدگاه هایش را جویا شوید.
 فرصت هایی برای کودکتان ایجاد کنید تا در بحث شرکت کند. موضوعاتی را برای گفتگوی زمان شام معرفی کنید، نشست های خانوادگی برگزار کنید، و از حوادث گذشته یاد کنید.
 کودکتان را با دوستان، فامیل و دیگر افرادی که او می تواند با آن ها مهارت های ارتباطی را تمرین نماید، احاطه کنید.
به او پیشنهاد کمک در تکالیف دهید. هنگامی که کودکتان به سؤالات به صورت شفاهی پاسخ می دهد، آن ها را بنویسید یا تایپ کنید.