نقش بازی در یادگیری کودکان ۳ تا ۷ سال

مقدمه:

اکنون، ثابت شده است که تعلیم‌ و تربیت کودکان (پداگوژی) به مجموعه‌ای از پند و اندرزهای خشک‌ و خالی و یا نظرات پراکنده و ناهمگون گفته نمی‌شود؛ بلکه به عنوان شاخه‌ای از علوم انسانی، دارای روش‌شناسی و اصول معینی است. در دنیای امروز، همان‌گونه که سیستم نوین آموزش جای خود را به نظام سنتی مدرسه داده، روش‌های یادگیری نیز دستخوش تغییر و تحول شده است؛ مثلا «بازی» که تا دیروز توجه به آن هدر دادن وقت تلقی می‌شد، اکنون با پیشرفت چشمگیر علم روان‌شناسی و علوم تربیتی، و همچنین استفاده از جنبه‌های آموزشی و تربیتی بازی، عقیده و نظر عمومی نسبت به این فعالیت انسانی تغییر کرده است.

اطّلاعات فراوانی که امروزه درباره  بدن انسان و چگونگی رشد و تکامل آن به دست آورده‌ایم، بیش از پیش ضرورت بازی را برای کودکان روشن کرده است. بازی برای کودک مانند نفس کشیدن، امری طبیعی و از ضروریات رشد است. آنچه که از دید بزرگ‌ترها صرفا سرگرمی و بازی تلقی می‌شود، از دیدگاه کودک نوعی فعالیت است که کودک برای انجام آن، حتی تحمل مشکلاتی را بر خود هموار می‌کند. این فعالیت در زندگی آینده  آن‌ها گامی به سوی رشد تلقی می‌شود.

ما می‌توانیم بیش‌ترین فعالیت مورد توجه کودک را در حین بازی تشخیص دهیم؛ چون بازی طبیعی‌ترین وسیله  آموزش و یادگیری کودک است. او از طریق بازی آموزش می‌بیند، چیزهای تازه کشف می‌کند، به خاصیت اشیاء پی می‌برد، رفتار بزرگ‌ترها را تقلید می‌کند و دنیای اطراف خود را می‌شناسد.

در این مقاله  سعی شده است تا نشان داده شود که از طریق بازی‌های بسیار ساده و با استفاده از ابتدائی‌ترین وسایل پیرامون خود چگونه می‌توانیم موجبات رشد ذهنی و بدنی، و در نتیجه آموزش کودکان را فراهم آوریم.

بازی از دیدگاه کودکان چیست؟

هرنوع فعالیتی که توسط کودکان به منظور تفریح‌ و تفنن انجام می‌شود، «بازی» نام می‌گیرد. بازی، ابزار تفکر کودک، وسیله‌ای برای سازندگی و آموزش، منشاء و تکامل رشد جسمی و ذهنی و وسیله ارضاع حس کنجکاوی او می‌باشد. کودک به وسیله  بازی نیازهای خود را برآورده و عواطف خود را تحت کنترل در می‌آورد.نقشهای متعدد اجتماعی را تمرین می‌کند، قوانین و مقررات را یاد می‌گیرد و می‌تواند با دیگران ارتباط برقرار کند.

نویسنده: سهیلا حاجی اسحاق

مقاله کامل را از بخش پیوست دریافت کنید.