امروزه خردسالان چگونه بازی می‌کنند؟ آن‌چه به‌جای پاسخ به این پرسش می‌شنویم، سخن مادری است که می‌گوید: «فرزندم نمی‌تواند بازی کند. بدون هدف در خانه می‌دَوَد یا بی‌حوصله، در جایی می‌نشیند. اگر او را به کاری سرگرم نکنم، خودش به هیچ کاری برای انجام دادن نمی‌تواند فکر کند.»
در بحران کرونایی، پدر و مادر فعالیّت‌هایی را همراه با کودک می‌توانند انجام دهند که در وضعیّت قرنطینه و در خانه ماندن، آسان و لذّت‌بخش شود.
با همه‌گیر شدن بیماری کووید-۱۹، دیگر از قرارهای بازی، تیم‌های ورزشی و حتی زنگ‌های تفریح مدرسه خبری نیست. چه کسی گمان می‌کرد بازی کردن برای ما در زمینِ بازی تا این اندازه عادی شده باشد که قدرش را ندانسته باشیم. همه ما مجبور شدیم به شکلی با دگرگونی وضعیّت زندگی کنار بیاییم؛ با این همه، حفظ رابطه‌های دوستانه برای بزرگ‌سالان آسان‌تر بود. باید توجه داشته باشیم که کودکان نیز به اندازه‌ی ما بزرگ‌سالان و شاید بیش‌تر از ما، به حفظ رابطه با دوستان‌شان نیاز دارند، و رشد مهارت‌های اجتماعی‌شان با ادامه این رابطه‌ها و از راه بازی، شدنی است.
