دیوار ۴۷ و بیماران سندرم داون

واژه «مُنگُل» در جهان پزشکی جایگاهی ندارد، حال آن‌که همین واژه در مکالمات روزمره جایگاه عمیق و محکمی دارد... حتماً در خیابان و محله‌هایی که سکونت داریم آنها را دیده‌ایم. صورت‌هایشان پهن است و با چشمانی مورب و بینی پهن و لبانی که لبخندی دائمی به رویشان نقش بسته است. در پزشکی نام آنها «افراد مبتلا به بیماری سندرم داون» است. اما جامعه «منگل» و «عقب‌افتاده» صدایشان می‌زند.

خطاب کردن با واژه‌هایی نظیر منگل و حتی آزار و تمسخر این افراد در کوچه و خیابان توسط افرادی که درک درستی از این موقعیت ندارند باعث شده نوعی انزوای اجباری در افراد داون به وجود آید. خانواده و فردِ داون در بسیاری از موارد ترجیح می‌دهند او داخل خانه بماند،به مدرسه نرود، در سطح شهر دیده نشود؛ فقط و فقط به این علت که نمی‌خواهد نگاه تمسخرآمیز و پر از سؤال و ترحم دیگران را نسبت به خودش ببیند. بسیاری از افراد داون که توانایی یادگیری خواندن و نوشتن داشتند به همین علت هرگز به مدرسه نرفته و بی‌سواد مانده‌اند.

دکتر آزاده عباس‌زاده، به دنبال طرحی که برای حمایت از سلامت جسمی و روحی افراد داون شروع کرده‌است، در شهریور ۹۳ دیواری با طول ۲۰ متر و عرض ۲ متر در پر ترددترین قسمت شهر رضوانشهر گیلان به اسم «دیوار ۴۷» افتتاح نمود. این دیوار بناست نمادی از بازگرداندن افراد داون به متن جامعه برای ساختن جامعه‌ای دور از طرد و تبعیض باشد.

این افراد حرف‌ها و احساسات خود را از طریق نوشتن، نقاشی و… روی این دیوار با جامعه در میان می‌گذارند. امروز این پروژه در بسیاری از شهرهای ایران در حال اجرا و گسترش است.

تلخیص از نیلوفر اثباتی